වානේ මල්

       

  

 පෙරවදන

    ලියන්නට ආසා මුත් මා ඊට දැඩි සේ බිය වීමි. ලිවීමත් කලාවකි. එයට පුහුණුව සේම අසාව ද අවැසි බව මා හොඳින්ම දන්නා කරුණකි. ලීවීම පිළිබඳ මෙලෝ කල්යිතාවක් නොදත්තෝ පවා කතුවරු වූ බැව් මා අසා තිබේ. නමුත් මගේ හිතේ හැටියට නම් ලිවීමේ අරමුණ කතුවරයෙකු වීම නොවෙයි. කුඩා කල පටන්ම කුඩා ළදරුවෝ ලියයි. එහෙත් ඒ රසවත් දෑ නොවෙයි. කියවයි. එහෙත් ඒ හරවත් දෑ නොවෙයි. සෙක්කුව සෙයින් එක තැන කරකැවෙයි. වටක් පිටාවක් නොදැන ළිං මැඬි සෙයින් කල් ගෙවා දමා මියැදෙයි. කෙසේ වෙතත් මේ කරුණුවලට දරුවන්ටම දොස් දීමෙන් පලක් නැත. කුඩා කල පටන් උන්ගේ ඔළු මෙහෙයවන හිටියා වැඩි ගතානුගතික පරම්පරාව එය උගත යුතුය. උපාධියක් ගෙන රජයේ රක්ෂාවකට පැන ගැනීම හොඳම දේ යැයි මෝඩ සිතිවිල්ලෙන් පසු වෙයි. එක් අතකට එහි වරදක්ද මා දකින්නේ නැත. ඒ මන්ද යත් දෙමාපියනට උවමනා තම දරුවන් තමන්ට වඩා උස් අත්තක සිටිනු දැක සතුටු වීමයි. නමුත් හැම අයටම උරුම ආසා කරන ශිල්පයන් පවතී. ඊට තල්ලු නොවු තැන අරමුණක් නැති පණ ඇති මළවුන් බිහි වෙයි. ඉගන ගත යුත්තේ නොයුත්තේ මොනවා ද? කල යුත්තේ නොයුත්තේ මොනවාද නොදත් හිස් ජීවිත බිහි වෙයි. හිතට එකඟවම මම ඉන්නෙ මං ආසම තැන ද කියල හිතට තට්ටුවක් දාලා අහල බලන්න. හුඟක් දුරට ඒක එහෙම නෙවෙයි. හැමදේම කරුමෙට බාර දීල පැත්තකට වෙන තරමටම අපිට අපිව නැති වෙනව. ඒකයි සහසුද්දෙන්ම  ඇත්ත. 

සාහිත්‍ය මිහිදන් කර හදවත් සුසානයේ මළවුන් හඬා වැලපෙති. තරමක් විකාරයක් වගේ පෙනුනත් සමහරුන්ට, කලාව රසවින්දනය නැති මනුෂ්‍යයා මළවුන්ට සමයි. 

ඇත්තටම ලියන්න මොනා ද ඕන.........

කොලයක්, පෑනක් .........

ඇත්තටම ලියන්න ඕනෑ ලස්සන හදවතක්. ලස්සන හදවතකට තමයි අපූරු අදහස් ගලාගෙන එන්නෙ. එහෙම හිතල බැලුවොත් ලස්සන හදවත් තියන කියෙන් කී දෙනා ද ඉන්නෙ...... ඇත්තටම නෑ, එහෙව් හරි ලස්සන හදවත් තියන මිනිස්සු ඔයාගෙයි මගෙයි අස්සෙත් ඕනෑ තරම් සැඟවිලා ඇති. හඳුනා නොගත්තු ඕනෑ තරම් අය පොළවට පස් වෙලා ඇති. අපි අපිවම තේරුම් නොගෙන අනික් අයගෙ අදහස් අස්සෙ අපිව හොයන්න ගියාම අපිවම හෙම්බත් වෙනව. අපිට අපිව නැතුව යනවා. මම මාව නැති කර ගන්න අදහස අත් ඇරලයි තියෙන්නෙ. 

හතවතට ගලා ගෙන එන  රසවත් දෑත් හරියට ගංඟාවක පා වෙලා යන මලක් ගානයි. දුටු සැනින් අහුලා නොගත්තොත් වෙන්නෙ ඒ මල අහිමි වෙන එක. එකම මල නැවත නැවත ගඟේ පාවෙලා එන්නෙ නෑ කොහෙත්ම, උඩුගම් බලා යනව මිසක. නැතිනම් ක්ෂණයකින් මියැදිලා යනව මිසක. මතකය අකුරු කරන තරමට හැමෝටම ඇහැකි ඒකෙ රසය විඳින්න.... ඇයි අපි තනිවම ජීවත වෙන්නෙ. ඒක මහ විහිළුවක්.

ලියන එකට ඇත්තටම හරිම අරමුණක් ඇත්තෙ නෑ. ලියන ඈයො දන්නෙත් නෑ කොහන් කෙළවර වෙයි ද කියල. එහෙම දන්නවනම් ඒක රචනාවක්.නැතතම අසා ලිවීමක්. ඇත්තටම ඒක කොයි තරම් නම් නිදහස් අත්දැකීමක් ද..... ලොකේ වටේම වුණත් ක්ෂණයකින් පියාඹලා සැහැල්ලුවෙන් යතහැකි. ඒ අත් තටු කී දෙනෙක් නම් තමාගෙම අඥාන මුවහතෙන් කපා ගන්නවද. ඒ ලෙයින් ම හති දාගෙන කන්තෝරු පුටුවල ෆයිල් පුරෝනවද ..... මේ හැමදේම මුසා වෙන්නත් හැකි. ඒත් ඒ තමන්ව හරිහැටි අඳුනගන්න බැරි වුණ කෙනෙක්ට. හැමෝගෙම ඇතුලෙ හැංගිච්ච කලාකාරයෙක් ඉන්නව. එක රසවත් නිර්මාණෙකට පුළුවන් ඒ කලාකාරයව එළියට ගන්න. හැමෝම කලාකාරයො වෙන්න නෙවෙයි, රෑට ලියවෙන පුංචි පද පේළියක, වැස්සක් අසසෙන් කියවෙන රසවත් නවකතාවක ඡේදෙක අයිතිකාරයෙක් වෙන්නයි මගෙ ආරාධනාව...... 

සුධී...